Wielu rzeczy jeszcze nie wiem, nieustannie się uczę, mylę, ale jednego zawsze byłam pewna – swojej życiowej misji. Nauczanie od najmłodszych lat było moją ogromną pasją, w szkole podstawowej męczyłam siostrę zabawami w szkołę, dzienniki z ocenami mam do dzisiaj:). Nie chodzi mi o nauczanie mojego przedmiotu, a o coś głębszego… Uczestniczenia w życiu młodych ludzi, stawania się ich częścią, bycia dla nich przykładem, autorytetem, ale nie takim, co wszystko wie lecz takim, co popełnia błędy i nie wstydzi się o nich mówić. Dawno temu obiecałam sobie, że nie zlęknę się życia, „będę się bała, ale robiła swoje”. Taka już jestem… Niegdyś uczeń powiedział do mnie: - „Pani Karolino, na pierwszy rzut oka, nie wygląda pani na sympatyczną, ale zyskuje pani przy bliższym poznaniu…”;). Potraktowałam to jako największy komplement:). Uwielbiam swoją misję właśnie za to, że dzięki niej staję się lepsza, za autentyczność dzieci i młodzieży. Pasja do zawodu sprawia, iż czuję, że żyję! Czym dla mnie jest pasja? Czymś bez czego nie da się żyć, karmię się nią niczym najlepszą słodkością. Dlatego czas przejść do wypieków, które mnie odprężają i pozwalają dawać radość innym. Czego uczy mnie pieczenie? Przede wszystkim życia, cierpliwości, tego, że nie zawsze „wychodzi” za pierwszym razem, że czasami trzeba coś poświęcić, aby móc cieszyć się pysznościami. PRZYKŁAD? Podczas pieczenia zabierają prąd, a w piekarniku od 10 min. – drożdżowiec, solidnie zagniatany przez 40 min. Ciasto, rzecz jasna – ląduje w koszu na śmieci. I co? I nic:)! Życie nauczyło mnie pokory… Upiekę następne, choć takie podejście kształtowało się we mnie latami. Nieraz, mój odwieczny wróg – perfekcjonizm – dawał się mocno we znaki, ale dzięki pieczeniu z własnymi dziećmi – nauczyłam się go kontrolować. Hamować, gdy się brudzimy, a umiejętnie wykorzystywać w pracy zawodowej. Drzemie we mnie dusza artystyczna, uwielbiam zabawę z drewnem, starymi meblami, w które mogę tchnąć drugie życie, nic się u mnie nie marnuje;) – krokwie od dachu potrafię wykorzystać na ozdoby do dziecięcych pokoi, deski szalunkowe idealnie nadają się na półki, a drewniane łaty na ogrodowe skrzynie. Rzadko się nudzę:), szybko regeneruję siły i uwielbiam jeść, czego na pierwszy rzut oka pewnie po mnie nie widać:). Wyznaję zasadę, że nie ma rzeczy niemożliwych, a gdy jest mi ciężko – biorę na plecy, więcej wejdzie;)!
Karolina Liszka - nauczycielka języka polskiego